Het fotoboek Staphorst schetst een portret van het dagelijkse leven in Staphorst door middel van recente foto's van Karine Versluis en een aantal oudere foto's van (vader) Dick Versluis. Een documentaire van binnenuit met een hoog snapshotgehalte. De 48 foto's in Staphorst vormen samen een persoonlijk beeld. Het is een poëtisch en kleurrijk verslag over een gemeenschap waar traditie en de onstuitbare 'vooruitgang' naast elkaar bestaan.

ISBN: 9789081187718 (niet meer leverbaar)

Over de auteur

Karine Versluis (1980) groeide op in Staphorst. In 1972 kreeg haar vader een baan aangeboden als gymleraar op de middelbare school voor meisjes. Aanvankelijk slechts voor één jaar, maar uiteindelijk hebben de ouders van Karine Versluis 35 jaar, tot 2007, in het dorp gewoond. Medestudenten op de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag reageerden vaak met verbazing als Karine vertelde uit Staphorst te komen, want waar was dan die bloemetjesjurk? Om met die vooroordelen af te rekenen, keerde Karine in 2006 met haar fototoestel terug naar Staphorst om het veranderende dorp vast te leggen.

Hoe verschillende generaties met elkaar samenleven en hoe tradities en moderniteit zich vermengen is een terugkerend thema in haar werk. In 2008 en 2009 werkte zij onder andere aan het project Enkeltje Schiphol – One Way Ticket to Schiphol Airport. In haar werk onderzoekt ze de invloed die verschillende culturen en historische gebeurtenissen hebben op het dagelijkse leven van mensen en hoe ze daar mee omgaan. Versluis brengt dit in beeld door middel van een caleidoscopische aanpak, waarbij zij maatschappelijke vraagstukken koppelt aan het leven van individuen. Zij onderzoekt daarbij de raakvlakken op tussen kunst en antropologie.

www.karineversluis.nl

In de media

Toelichting
Wendelien Voogd

Karine Versluis is geen buitenstaander en dat zie je. Ze groeide op in Staphorst, weliswaar in het ‘burger’-gedeelte van het dorp, maar Staphorst was toch het dorp waar ze haar jeugd doorbracht. Karine’s vader was gymleraar op de enige middelbare school die Staphorst rijk is en haar moeder gaf les op de christelijke lagere school. Karine liep nooit in klederdracht en haar beste vriendinnen behoorden niet tot de ‘zwaren’, maar door haar persoonlijke contacten en ervaringen stond ze dichtbij haar onderwerp.

De foto’s van Karine hebben een soort lichtheid, bijna alledaagsheid, die je weinig in andere foto’s over Staphorst ziet. Het kan niet anders dan dat er bij de foto’s uitvoerig is nagedacht over compositie en kleur en toch geven de foto’s het gevoel alsof het familiekiekjes zijn, even tussendoor genomen, tussen het mee-eten van de krentenbol en kopje koffie drinken door. Je hoort op de foto’s Karine bijna mee-giechelen met de Staphorster meiden, je ziet haar kletsen met de moeders en kan bijna meeluisteren met het gesprek dat een Staphorster vrouw-in-klederdracht heeft met haar moderne mobieltje.

Maar het spontane gevoel dat door de foto’s oproepen, kwam niet zomaar. Natuurlijk had Karine goede ingangen door haar contacten en die van haar ouders, maar het was ook hard werken. Karine heeft een bijna antropologische manier van haar onderwerp benaderen: Ze probeert deel uit te maken van de wereld die ze wil fotograferen om vervolgens die belevingswereld van binnenuit vast te leggen. Zo deed ze dat ook bij een later project Enkeltje Schiphol: Over een periode van twee jaar volgde zij jongeren in hun dagelijks leven voor en na hun oversteek naar Nederland en documenteerde hun keuzes en ontwikkeling gedurende het traject van hun migratie.

Met Karine’s foto’s van Staphorst is het alsof je voor even deel uitmaakt van het dagelijks leven in het dorp, gewoon op de koffie zit of je make-up met je vriendinnen vergelijkt. Voor even lijkt Staphorst dan niet zo veraf, vreemd, exotisch en beangstigend als andere films en foto’s doen lijken.  Zonder volksgerichten, enge ziektes en een kerk die hel en verdoemenis preekt.  

Zoals bijna elke chroniqueur van Staphorst, portretteert ook Karine de kerkgang, met een foto die ze van een afstand heeft genomen, door een half geopend gordijn, alsof ze ervan bewust is dat ze hier niet heeft kunnen of willen doordringen. Misschien wilde ze ook benadrukken dat zij, zoals elke fotograaf, hoe subtiel, intiem of spontaan ook, een beetje een voyeur is en een beeld van een ander ‘steelt’ of meeneemt en ergens anders tentoonstelt, hoe goed ook bedoeld.  Maar Karine’s foto’s zijn zo sympathiek en humorvol, dat vast niemand dat erg vindt.

Terug naar het overzicht