De Canon van Staphorst, IJhorst en Rouveen geeft een gevarieerd en veelzijdig overzicht van de geschiedenis, volkenkunde en kunst van de Gemeente Staphorst in vijftig vensters. In navolging van de Nationale Canon die in 2007 door de Commissie Van Oostrom gepresenteerd werd, stelde historicus Wim Coster in opdracht van de Historische Vereniging Staphorst een canon van de gemeente Staphorst samen.

De Canon leidt de lezer langs de belangrijke momenten in de geschiedenis van Staphorst. Het katholieke verleden en de langzame reformatie, de runderpest in 1717 en de watersnood in 1825, tot aan de zwarte jaren van de tweede wereldoorlog, de komst van de Ambonezen naar Staphorst in de jaren 50 en de eerste gecombineerde openbare en bijzondere school in 1999.  Veel aandacht is er ook voor de kunstenaars die Staphorst bevolkten: Stien Eelsingh, Jan Sluijters en de in Staphorst zo geliefde dichter Koos Geerds. Ook Jan Schra, de Staphorster schilder die in de meeste officiële overzichtwerken van Staphorst ontbreekt, wordt in deze canon geëerd.

De canon was een samenwerkingsproject van de Historische Vereniging Staphorst, de gemeente Staphorst en vele lokale deskundigen.

In 2012 verscheen de canon in digitale vorm: http://www.regiocanons.nl/overijssel/salland/staphorst

Verkrijgbaar bij: Historische Vereniging Staphorst

Over de auteur

Historicus dr. Wim Coster (1953) werd geboren in Staphorst en groeide op in de Wijk, het gedeelte van de Staphorst dat het dichtst bij Meppel ligt. In 1972 vertrok Coster naar Groningen om er Slavische talen te gaan studeren en later geschiedenis aan de Universiteit van Groningen.  Hij werkte eerst als archivaris, tolk-vertaler, docent Russisch en later als freelance publicist. Sinds 2003 is hij als onderzoeker verbonden aan het Historisch Centrum Overijssel in Zwolle. Hij schreef meer dan twintig boeken over regionaal-historische onderwerpen.

In 2008 promoveerde hij aan de Universiteit van Wageningen op een biografie over mr. B.W.A.E. baron Sloet tot Oldhuis, de ‘baron op klompen’ zoals Wim Coster deze Overijsselse liberaal noemde, een bestuurder die opkwam voor de belangen van het platteland.

Wim Coster schreef meer dan twintig boeken variërend van 'Carnaval in Sassendonk' tot 'Zeven eeuwen werken met water', over de historie van waterschap Groot-Salland. Ook een populair-historisch werk, zoals over de Zuid-Afrikaanse voetballer Darius Dhlomo, die in 1957 door de Almelose voetbalclub Heracles werd aangetrokken, verscheen van zijn hand bij Arbeiderspers.

Met De Canon van Staphorst is het eerste keer dat Coster zich aan de geschiedenis van Staphorst waagt: ‘Alles in Staphorst ligt heel gevoelig. Je doet het nooit goed’, zegt Coster. De canon vond hij het moeilijkste boek dat hij ooit schreef. ‘Om tot een goede compromissen te komen met de redactie en de werkgroep van de gemeente Staphorst was soms erg moeizaam.’ Toch is hij blij dat hij de opdracht van de Historische Vereniging Staphorst heeft aangenomen en het boek schreef, omdat het onderzoek hem confronteerde met zijn eigen jeugd in Staphorst en familiegeschiedenis. Thema’s die nog hem nog zeer bezighouden en in meer van zijn boeken zullen terugkomen.

Wim Coster is sinds 2003 verbonden aan het Historisch Centrum Overijssel en woont met zijn vrouw in dochter in Zwolle

In de media

2010-11-20, Stentor, 'Onmogelijk werk afgerond'
2012-3-14 Reformatorisch Dagblad, 'Digitale canon over Staphorst'

Toelichting
Wendelien Voogd

De Canon van Staphorst, IJhorst en Rouveen is geschreven door Wim Coster in samenwerking met een redactiecommissie en een werkgroep. Elke canon is een richtsnoer, een selectie, die richting moet geven aan ons kijken en denken.
Sinds de presentatie van de Nationale Canon in 2007 door de Commissie Van Oostrom, is de canon een beproefd recept om de burger historisch besef bij te brengen. Maar een canon blijft altijd een selectie en zeker in het geval van deze canon was de onstaansgeschiedenis ervan een moeizame, waarbij telkens compromissen gesloten moesten worden. De geschiedenis van Staphorst wekt gevoeligheden op – denk aan de poliokwestie, de volksgerichten, de scheiding van de kerkgenootschappen – maar moest tegelijkertijd breed gedragen worden. Geen gemakkelijke opgave.

Het valt op dat aan de gebeurtenissen in de tweede wereldoorlog maar liefst vier vensters worden gewijd. Het is waarschijnlijk dat deze periode als een van de zwaarste periodes in de geschiedenis van Staphorst wordt gevoeld, die veel indruk heeft gemaakt. In Staphorst was gedurende de oorlog een een Joods doorgangskamp aanwezig en de geschiedenis waarbij een deel van de beroepsbevolking als represaille in Amsersfoort gevangen werd gezet en later in Duistland werden gefusilleerd, drukte definitief een stempel op de geschiedenis van Staphorst.

De Canon is een genuanceerd en gemakkelijk leesbaar boek geworden, dat de lezer uitnodigt om zich verder te verdiepen in de thema’s en de geschiedenis van Staphorst. Een geschiedenis die zich volgens Wim Coster kenmerkt door trage veranderingen. In Staphorst staat de tijd niet stil, maar alles gaat langzaam, ook veranderingen, maar als veranderingen eenmaal zijn doorgevoerd, duurt het ook weer heel lang voordat ze weer zijn verdwenen: Duurde het in Staphorst lang voordat het oorspronkelijke katholicisme vervangen werd door de gereformeerde kerk – De reformatie duurde in Staphorst veel langer dan in de rest van Nederland -, nu lijkt het zware geloof gewortelder te zijn dan ergens anders in Nederland. Ook op andere gebieden zie je volgens Wim Coster die langzame acceptatie van vernieuwingen en langzame veranderingen. Het duurde in Staphorst lang voordat jongens met lang haar werden geaccepteerd in Staphorst, langharig tuig was het, nozems. Nu zijn er nergens zoveel jongens met lang haar te vinden als in Staphorst.

Terug naar het overzicht